Józef Hołard, właściwie Józef Hoła (ur. 22 marca 1957 w Oświęcimiu, zm. 19 stycznia 2015 w Cieszynie) – polski profesor, artysta, malarz, grafik, plakacista, pedagog.
Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Grafiki w Katowicach. W 1983 roku uzyskał dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. Tomasza Jury. Od 1986 roku był pracownikiem Instytutu Sztuki w Cieszynie Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, przed śmiercią jako profesor kierował Katedrą Projektowania Graficznego.
Zajmował się malarstwem, projektowaniem książki, ilustracją, rysunkiem, był znanym plakacistą, uczestniczącym w najważniejszych konkursach i przeglądach plakatu w Polsce i na świecie. Autor licznych wystaw indywidualnych, uczestnik wystaw ogólnopolskich i międzynarodowych.
W swoim dorobku ma wiele nagród i wyróżnień, m.in. w Ogólnopolskiej Wystawie Malarstwa „Bielska Jesień”, w której brał udział niemal regularnie przez dwadzieścia lat: II nagroda – Srebrny Medal, 1984; wyróżnienie, 1986; II nagroda – Srebrny Medal, 1987; I nagroda – Złoty Medal, 1990; wyróżnienie, 2001. Jest także laureatem I nagrody w XI Ogólnopolskim Konkursie Malarstwa im. J. Spychalskiego na Obraz (1983). Wielokrotnie uczestniczył w Biennale Plakatu Polskiego w Katowicach. Otrzymał Złoty Medal (2009/2010) w The 3rd International Graphic Biennial of the Islamic World Iranian Academy of Arts w Teheranie (Iran). Został uhonorowany Ikarem – Nagrodą Prezydenta Miasta Bielska-Białej (2005), Nagrodą ASP w Krakowie (2007).
Obrazy Józefa Hołarda urzekają specyficzną urodą plastyczną. Artysta stworzył swoisty język przekazu będący połączeniem cech wypowiedzi malarskiej, graficznej czy też zapożyczonej z poetyki plakatu. Do płaskich, malarsko-graficznych kompozycji wprowadza różne rodzaje papieru, nitki, starą – mającą dla niego sentymentalną wartość – tkaninę. W twórczości artysty równorzędną rolę odgrywają wątek intelektualny i wartości czysto pikturalne. Nie krył swych fascynacji kulturowych i literackich. Wręcz podkreślał ów kontekst poprzez tytuły, które często wypisuje na obrzeżach prac, włączając je do warstwy znaczeniowej obrazów. W realizowanym od 2000 roku malarskim cyklu „Według Umberto Eco” odnosił się do twórczości znanego włoskiego filozofa i mediewisty. Łączył symbolikę z ekspresją, a charakterystyczne ostre, drapieżne formy z piękną, stonowaną kolorystyką.