Urodzony 4 listopada 1922 roku w Zdołbunowie na Wołyniu, zmarł w Łodzi 4 listopada 2020 roku. W latach 1944–1945 wywieziony na roboty przymusowe do Królewca.
Studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi (1946–1951); był studentem Władysława Strzemińskiego i Stefana Wegnera, dyplom pod kierunkiem Ludwika Tyrowicza. Od 1947 do 1993 roku był pedagogiem w tej uczelni, od 1983 roku profesorem; pełnił funkcje prorektora i dziekana Wydziału Grafiki.
Malarz i grafik. W roku akademickim 1989/1990 był gościnnym profesorem Uniwersytetu w Giessen. Prowadził krótkie seminaria w Mons (1978, 1982) i w Marburgu (1990).
Był wiceprezydentem Międzynarodowego Stowarzyszenia Drzeworytników XYLON z siedzibą w Szwajcarii, do roku 2000 był przewodniczącym Polskiej Sekcji XYLON-u. Był też członkiem Europejskiej Akademii Nauk i Sztuk w Salzburgu oraz Belgijskiej Królewskiej Akademii Nauki, Literatury i Sztuk Pięknych w Brukseli. W 2002 roku otrzymał tytuł doktora h.c. Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi oraz Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski; w 2005 roku Złoty Medal Gloria Artis.
Przetłumaczył na język polski i wydał – dwie książki Kandinskiego "Punkt i linia a płaszczyzna" oraz "O duchowości w sztuce", a także "Świat bezprzedmiotowy" Malewicza.
Jest autorem licznych wystaw indywidualnych, uczestniczył w ponad pięciuset czterdziestu wystawach w Polsce i za granicą. Reprezentował Polskę na Biennale w São Paulo (1969) i na Biennale w Wenecji (1972).
Prace artysty znajdują się w wielu kolekcjach muzealnych, m.in.: w Bochum, Carpi, Dreźnie, Erlangen, Hamburgu, Hanowerze, Marburgu, Museum Würth i Sammlung w Künzelsau, w La Louvière (Centre de la Gravure), Londynie (Tate Gallery), Lubece, Lugano, Moskwie (Galeria Tretiakowska, Muzeum im. A. Puszkina), Nowym Jorku (Museum of Modern Art, McGrew Hill Collection), Oldenburgu, Pradze, Roudnicach n. Labem, Skopje, Wiedniu (Graphische Sammlung Albertina, Museum des XX Jahrhunderts), Winterthur, Zagrzebiu (Gabinet Rycin), a także w licznych kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą.
Twórczość Fijałkowskiego stanowiła przezwyciężenie abstrakcji, artysta zwracał się ku symbolowi i zagadnieniu kształtowania symbolicznego sensu. Stąd w jego obrazach pojawiały się podstawowe znaki: figury geometryczne (koła, trójkąty o złagodzonych krawędziach, co wytwarza poetycki nastrój), rytmy, cyfry. Fijałkowski posługiwał się ograniczoną paletą, nie stronił od barw ściszonych, chłodnych, jego obrazy charakteryzowały się ascezą środków malarskich, skupieniem, harmonią postawy emocjonalnej z intelektualną, intuicji ze świadomością, ekspresji indywidualnej z treściami powszechnymi. Jego prace malarskie i graficzne układają się w cykle kompozycji abstrakcyjnych – Wąwozy, Studia Talmudyczne, Autostrady. Od lat 80. artysta wyraźnie ograniczał ikonografię swoich obrazów, które zredukowane do jednolitych niemal powierzchni – nieznacznie tylko zróżnicowanych kolorem – nabrały wartości kontemplacyjnych. W tym czasie autor zrezygnował też z nadawania obrazom tytułów i opatrywał je datą, a czasami także dedykacją.
Opis twórczości za: Wikipedia; dostęp 14.07.2023.