Urodził się w 1942 roku w Łomży. Malarz i rysownik, twórca aranżacji przestrzennych. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w pracowni prof. Jana Cybisa (1968). W 1972 roku wyjechał do Nowego Jorku; był stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej. W 1978 roku Zachęta Narodowa Galeria Sztuki w Warszawie zorganizowała pierwszą dużą retrospektywną wystawę prac artysty. W 1978 roku otrzymał Nagrodę Krytyków im. C.K. Norwida, a w 1994 – Nagrodę im. Jana Cybisa za całokształt twórczości. Odznaczony Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2013).
Swoje prace prezentował na blisko 200 wystawach indywidualnych w Polsce i za granicą. Brał udział w ponad 200 prezentacjach zbiorowych malarstwa i rysunku w galeriach i muzeach całego świata Prace artysty znajdują się w zbiorach muzeów narodowych w kraju i za granicą, m.in. w Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym we Wrocławiu oraz Guggenheim Museum w Nowym Jorku (USA).
Dobkowski wypracował od razu język plastyczny, który współgrał z rewolucją mentalno-obyczajową końca lat sześćdziesiątych określaną jako kontrkultura. Sztuka miała w takim ujęciu, pomagać człowiekowi przezwyciężać skażenie cywilizacją, wyzwalać go z opresji pruderyjnej kultury. Miała wyzwalać w nim spontaniczność biologicznych energii, które przynoszą człowiekowi szczęście, a także uczynić go częścią Uniwersum. Temu programowi Dobkowski pozostał wierny do dziś; jego młodzieńcze intuicje nasilają się wraz z upływem lat, w miarę pogłębiania się mistrzostwa formalnego, zdolnego pochwycić w plastyczną formę szalone idee, które oddaj w młodości pojawiły się u źródła twórczości.
Opis zaczerpnięty z portalu Culture.pl autorstwa Ewy Gorządek