Urodził się 16 marca 1951 roku w Warszawie; zmarł 13 marca 2022 roku tamże. Jest absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi na Wydziale Operatorskim i Realizacji Telewizyjnej (dyplom w 1975 roku). Wykładowca ASP w Warszawie i w PWSFTviT w Łodzi. Jest członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich oraz ZPAF. Do 1980 roku członek (współzałożyciel) Warsztatu Formy Filmowej. Od 1970 roku uprawia film eksperymentalny, sztukę wideo, fotografię oraz realizuje działania artystyczne z wykorzystaniem innych dyscyplin sztuki, kultury i nauk pokrewnych (filozofia, cybernetyka, poezja, socjologia itp.). Zajmuje się teorią, a także poezją. Zaliczany jest do kluczowych postaci polskiej neoawangardy lat 70. Odznaczony Medalem 150-lecia Fotografii Polskiej. W latach 1975–1976 pracował jako reżyser w Wytwórni Filmów Oświatowych w Łodzi, w latach 1976–1977 jako operator w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie, a także jako realizator światła w Telewizji Polskiej. Do jego ważniejszych realizacji artystycznych można zaliczyć: „Twarz” (1971) – głośny film krytykujący rządy W. Gomułki i wyśmiewający jego postać; „1,2,3 – ćwiczenia operatorskie” (1972) – film eksperymentalno-polityczny; „Niechcice” (1973) – film zrealizowany w PGR Niechcice; „Poemat o świadomości” (1977) – film z udziałem młodzieży z klas maturalnych; „Spotkania ze światłem” (1991) – cykl fotograficzny. W 2010 roku Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie zaprezentowało wystawę „Światło – Miłość – Spokój” ukazującą Pawła Kwieka jako niezwykłego człowieka, artystę i myśliciela, podejmującego w swojej twórczości podstawowe zagadnienia egzystencjalne, takie jak bycie, dobro, piękno, miłość.