Urodziła się w 1949 roku w Kiełczewicach. Studiowała historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w 1976 roku obroniła dyplom w pracowni prof. Jana Tarasina. Prowadziła wykłady w Akademii Sztuk Pięknych w Oslo (1988), Rhode Island School of Design College w Providence (USA, 1991), wrocławskiej PWSSP (1991), Muzeum Sztuki w Łodzi (1992), Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie (1994) oraz Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku (1995). Realizuje działania typu performans, tworzy instalacje, rzeźby i rysunki. Uważana jest za jedną z najważniejszych polskich artystek konceptualnych. Jej sztuka przepełniona jest mistycyzmem i sacrum pierwotnych rytuałów, które łączy z wiejską obrzędowością katolicką. Ważnym elementem jej instalacji i performansów jest natura: rosnące rośliny, zaczyn chlebowy, ziemia i ręcznie wykonany papier. Jednak szczególne miejsce w twórczości artystki zajęła rzeżucha, zarówno w formie siewek, jak i całych dywanowych upraw. Wykorzystuje także koniczynę, gorczycę, bluszcz, rozmaryn, heliotrop czy rutę. Jej patronką stała się Demeter. Znajdziemy w jej twórczości rytuały płodności, wykorzystywanie własnego ciała (płaszcz z rzeżuchy prezentowany w formie „Procesji”, 1974) lub ciał innych kobiet (13 fragmentów zasiewu rzeżuchy rozłożonych na kobiecym ciele jako symbole cyklów płodności w pracy „Kalendarz kobiety”, 1976). Pojawiają się także fragmenty codzienności, takie jak zniszczone ścierki („Ścierki Wizytek”, 1988) czy wymieciony ze starego domu kurz, z którego powstaje rzeźba („Czas kontaktu”, 1985). W ramach projektu „Dzieła lęgną się w szczelinach rzeczywistości – 2004” artystka dokonała wysiewu nasion lnu, słonecznika, malwy, gryki, chabru, maku, rzeżuchy oraz zbóż w różnych miejscach Warszawy, nadając działaniom tytuły: „Lniany strumień”, „Polny zasiew” czy „Malwy idą do domu”; tę ostatnią akcję przeprowadziła także przed Galerią Bielską BWA.