Maria Pinińska-Bereś

Urodziła się w 1931 roku w Poznaniu, zmarła w 1999 w Krakowie. Ukończyła Liceum Plastyczne w Katowicach. W latach 1950–1956 studiowała na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Xawerego Dunikowskiego. W 1962 roku wraz z mężem, Jerzym Beresiem, zainicjowała cykliczne wystawy-konkursy pod nazwą Rzeźba Roku, które odbywały się regularnie przez niemal 20 lat. W 1979 roku została członkiem Grupy Krakowskiej. Prace Pinińskiej-Bereś znajdują się m.in. w zbiorach zbiorach Muzeów Narodowych w Krakowie, Wrocławiu, Poznaniu, Warszawie, w Muzeum Śląskim w Katowicach, Muzeum Sztuki w Łodzi, Zachęty, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, w Muzeum w Bochum oraz kolekcjach prywatnych. Twórczość Marii Pinińskiej-Bereś to jedno z bardziej oryginalnych zjawisk w polskiej sztuce powojennej. Zbyt mało doceniana przez krytykę artystka konsekwentnie rozwijała odrębną, niezależną formę kreacji, tworząc spójny język artystyczny oparty na bardzo osobistym tonie wypowiedzi. Jej sztuka zaliczana jest to do nurtu feministycznego, chociaż sama artystka dystansowała się od tak jednoznacznego kategoryzowania, kładąc raczej akcent na „figurę” kobiety jako podmiot swojej twórczości. Maria Pinińska-Bereś pokazywała swoje prace w Galerii Bielskiej BWA jeszcze za życia: brała udział w wystawie „Kobieta o kobiecie” w 1996 roku; podczas wernisażu wykonała ostatni – jak się później okazało – performans w swoim życia pt. „Działania na przyrządy kuchenne” (zarejestrowany kamerą wideo, co się okazało jedną z nielicznych rejestracji wideo jej performansów). Galeria Bielska BWA współorganizowała też wystawę retrospektywną artystki, przygotowaną przez Galerię „Bunkier Sztuki” w Krakowie. Druga odsłona tej wystawy miała miejsce w Galerii Bielskiej BWA na przełomie w 2000 roku; jej kuratorkami były Bożena Gajewska i Agata Smalcerz, a aranżację przygotował Jerzy Bereś.