Czarno-biała klatka z filmu 16 mm pt. Strefy kontaktu nagranego w 1973 roku. Fotografia przedstawia leżącą postać młodej kobiety w ujęciu od pasa w górę bez ukazania głowy. Dominującym elementem jest czarny szeroki pas z okrągłą klamrą, który opina talię kobiety.
W pracach Krzysztofa Zarębskiego ciało kobiece poddawane jest niewinnym eksperymentom. Artysta obserwuje jak zachowuje się skóra pod wpływem dotyku ręki czy ust lub różnych przedmiotów i substancji: lodu, ciepłego powietrza, warzyw (brukselki, marchewki). Zarejestrowane w latach 70. XX wieku jego performanse dokamerowe są dziś dokumentem niezwykłej wyobraźni artysty. Wydają się być całkowicie oderwane od czasów, w których powstały: zaawansowanego ustroju socjalistycznego. Mieszkający w Warszawie, mający kontakt z międzynarodowym środowiskiem (także dzięki karierze sportowej – w lekkoatletyce) artysta nie stronił od udziału innych osób w jego wystąpieniach – modelek, muzyków – a także wykorzystywania przedmiotów: wykonanych przez siebie trochę surrealistycznych, trochę erotycznych obiektów. Dźwięk i muzyka pojawiały się nie tylko na żywo; jednym z ulubionych motywów artysty była taśma magnetofonowa i zamrożony w niej dźwięk, czasem dosłownie, w bryle topniejącego lodu.
– „Permafo” [książka], Muzeum Współczesne Wrocław, Muzeum Narodowe Wrocław, 2012, s. 89.
2014 – „Polscy radykalni performerzy 1967–1989”, Galeria Bielska BWA, 17.05–15.06.2014).